دیدگاه ضد استعماری (امپریالیسم ستیزی) در مکتب مارکسیسم-لنینیسم به معنای مقاومت در برابر کشور هایی است که با توجه به چهارچوب لنین در امپریالیسم بالاترین مرحله سرمایه داری ، کشور های استعمارگر تلقی میشوند.
امپریالیسم ستیزی بدین معناست که جریان های استقلال طلب و ضداستعماری را چنانچه حتی طالب سوسیالیسم نباشند حمایت کرد:
مبارزه ای که امیر افغانستان برای استقلال افغانستان به پیش می برد، حتی با دیدگاه های سلطنت طلبانه ی امیر و همکارانش، مبارزه ای عیناً انقلابی است. زیرا این مبارزه قدرت امپریالیسم را کاسته و زیر سؤال میبرد. بر خلاف مبارزه ای که دموکرات های "فرومانده" و "سوسیالیست ها"، "انقلابیون" و جمهوری خواهانی مانند کرنسکی، تزرتلی، رنودل، شایدمان، چرنوف، دان، هندرسون و کلاینز هنگام جنگ امپریالیستی پیش می بردند، مبارزه ای ارتجاعی بود زیرا نتیجه ی آن قدرت گیری، استحکام و پیروزی امپریالیسم بود. به همین دلایل است که مبارزه ی تجار مصری و روشنفکران بورژوا مصر، مبارزه ای عیناً انقلابیست علیرغم منشاء و عنوان بورژوا ی رهبران جنبش ملی مصر و با وجود اینکه ایشان مخالف سوسیالیسم هستند.
— جوزف استالین, Foundations of Leninism, 1924
افرادی که خود را امپریالیسم ستیز مینامند اغلب اوقات مخالفت خود را بر علیه استعمار، قدرت های استعماری، هژمونی و سلطه طلبی کشور ها خارج از مرزهای از پیش تعیین شده ی خود بیان می کنند.[۱] هرچند آنها ممکن است کمونیست هم نباشند، بلکه عضوی از بورژوای ملی یا پرولتر های غیر سوسیالیست باشند. دولت های ایران، سوریه و روسیه امثال امپریالیسم ستیزی هستند که کماکان مخالف کمونیست هستند.
استفاده از این اصطلاح بعد از جنگ جهانی دوم و از ابتدا ی جنگ سرد رونق گرفت، همزمان با جریان های سیاسی در مستعمره های کشورهای اروپایی که حاکمیت ملی را رواج میدادند. برخی گروه های امپریالیسم ستیز همانند گواریسم که با آمریکا مخالف بودند، از قدرت جماهیر شوروی حمایت می کردند.
مقاله های مرتبط
منابع
- ↑ Richard Koebner and Helmut Schmidt, Imperialism: The Story and Significance of a Political Word, 1840–1960 (2010).